Ο ήχος των ηλεκτρονικών συσκευών αν και απειροελάχιστος, ακουγόταν στ’ αυτιά του σαν ένα βουητό σε πολύ χαμηλή συχνότητα. Αναγκαζόταν να κοιμάται τα τελευταία χρόνια κλείνοντας όσο μπορούσε περισσότερο τ’ αυτιά του. Το περιβάλλον στο δωμάτιό του ήταν γεμάτο με οθόνες που ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγχαν σχεδόν τα πάντα. Η πόρτα σιδερένια, με επένδυση, ήταν κατάλληλη για να ελέγχει τις επικίνδυνες ακτινοβολίες. Κι αυτά που το επίπλωναν δεν ήταν καινούργια. Ήταν εμφανές πως ό,τι αποτελούσε τον εξοπλισμό του, είχε συμπληρωθεί απ' αυτά που κατά καιρούς βρισκόντουσαν πεταμένα στους δρόμους.

Η οικολογική καταστροφή δεν ήταν απλά τεράστια, ήταν ολοκληρωτική. Ο άνθρωπος με τις πράξεις του κατάφερε να εξαφανίσει την πανίδα και την χλωρίδα και για να επιβιώσει να ζητήσει καταφύγιο σε λιγοστές πόλεις τέρατα, που απλά επέτρεπαν στους κατοίκους της να ζουν κάτω από έναν μαγνητικό θόλο προστασίας. Επικοινωνίες, μηδέν. Πληθυσμός, λιγοστός. Γεννήσεις, καμία.
Η τύχη της ανθρωπότητας είχε εναποτεθεί στα χέρια λίγων που πάλευαν με νύχια και με δόντια να την διατηρήσουν και σε ελάχιστους περιθωριακούς που προσπαθούσαν ν' αναστήσουν την χαμένη κουλτούρα και τον ξεχασμένο πολιτισμό.
Η λύση όμως, αν και με λιγοστές πιθανότητες επιτυχίας, κρυβόταν στο «ΑΒΑΤΟ» ένα μυστικό πρότζεκτ που έτρεχαν δυο υπάρξεις χωρίς ταυτότητα καταγωγής.