Indien metaforen vensters zijn die ons uitzicht bieden op de werkelijkheid, dan schijnen zij ons tegelijk te confronteren met hun eigen beperktheid. In het verkregen uitzicht vermoedt men immers meteen ook andere mogelijke perspectieven op diezelfde werkelijkheid. Uit deze stand van zaken trekt men hedentendage soms maar al te graag relativistische besluiten. Alle metaforen verschijnen dan als gelijkwaardig en inwisselbaar. Wanneer dit relativisme van de metafoor ook doorwerking vindt op het religieuze vlak, dan laten de gevolgen zich raden: ieder zijn eigen 'beeldje' van God. In deze studie poogt de auteur aan dit relativisme te weerstaan door de metafoor terug te koppelen naar de praktijk van het (religieuze) leven. Sommige metaforen reguleren het leven en worden door dat leven geabsorbeerd. Dit is slechts mogelijk omdat metaforen een soort praktische, stilzwijgende kennis herbergen en overdragen. Walter Van Herck (1962) is doctor in de wijsbegeerte. Hij is als onderzoeksmedewerker verbonden aan de Vakgroep Filosofie van de Universiteit Antwerpen (UFSIA) en als deeltijdse lector aan de Karel de Grote-Hogeschool (Departement Sociaal-agogisch werk) te Antwerpen.
