Duitstalige literatuur na 1945 is een tweedelig Nederlandstalig overzichtswerk waarin de belangrijkste tendensen en auteurs uit de naoorlogse Duitstalige literatuur in korte essays worden voorgesteld. Zonder encyclopedische volledigheid na te streven, schetsen de verschillende bijdragen telkens een globaal, maar ook genuanceerd beeld van het oeuvre van een auteur, van een literaire generatie of een opvallend literair fenomeen. Elke bijdrage wordt afgesloten met een selectieve bibliografie. Er werd gekozen voor overzichtelijke chronologische en geografische criteria. In dit tweede deel wordt de focus gericht op de Duitse literatuur na de Wende. Daarnaast staan de Oostenrijkse en Duits-Zwitserse literatuur centraal die ondanks hun verwantschap met de Bondsduitse litertuur toch telkens een verhaal op zich zijn. Auteurs als de Zwitsers Max Frisch en Friedrich Durrenmatt of de Oostenrijkers Ingeborg Bachmann, Thomas Bernhard, Peter Handke of de recente Nobelprijswinnares Elfriede Jelinek behoren in elk geval tot de absolute top van de naoorlogse en hedendaagse Duitstalige literatuur. Ook op recentere ontwikkelingen wordt in dit deel ingegaan. De val van de Berlijnse muur in 1989 betekende zowel continuiteit als vernieuwing: naast de verwerking van het einde van de DDR was er een vernieuwde belangstelling (met eigen accenten) voor het nationaal-socialistische verleden. Bovendien sluit de Duitstalige literatuur ook met succes aan bij internationale thematieken van de postmoderne 'global village'.
