Zbulimi dhe publikimi i të vertetave edhe sot e gjithë ditën mbetet një punë jo fort e lehtë. Madje, në zona të caktuara, veshtirsitë shtohen. Paralelisht me vështirsite, me të drejtë, shtohen meritat. Ndaj për ketë arsye, me sa duket, disa shkruesve profesionistë, u është bërë mani, t’u qepen vend e pa vend personaliteteve më në zë të jetës politike. T’i kthejnë në simbole të së mirës a së keqes, duke u përpjekur për t’i ngritur a rrëzuar nga olimpi.
Pemët e larta i shkrumbon rrufeja, thonë, por në pyellin e politikës nuk ndodhka kështu. Prej zjarrit artificial të një retorike shterpë, pemë të tilla vetëm sa rritin shtatin dhe madhështinë e tyre. Rexhep Shahun nuk e josh një gjë e tillë. Ai futet në xhunglën e ngjeshur të pyllit duke kaluar përmes gëmushave, ferrave e drizave, ku gjallojnë gjithfarë zvarranikësh helmues.
“Marsi i Minave” na kujton se ende është tërheqës fati i njerzve të vegjël, të harruar, që jetojnë në mjerim. Na nxit të trembim korbat që gjuajnë edhe therrimet e meshirës shteterore. Natyrisht ia vlen t’u heqësh aureolën e rreme pseudoherojve dhe t’i ngresh në piedestal çlirimtarët e vertetë, të rrëzosh mite, të zbulosh mina “prej tritoli e hekuri e prej mishi e gjaku”, t’i zbërthesh ato dhe t’i zhvidhosësh, të nderosh mikun e shtegtarin... (Izet Duraku)