Ne sofraya zamanında oturur ne töre dinlerdi ne kural. Ne kızmaktan anlardı ne cezadan. Korkusuz ve inatçıydı.
Gel dediğin yere gelmez, kendi yolunu seçerdi. Onu gören tanıyan “Gözünü korkut, bununla ileride baş edemezsin. Yılanın başını küçükken ezeceksin” diyordu. Yarısından sonrası kararmış, üzeri yanmaktan kabuk bağlamış küçük parmaklarını göstere göstere konuşurdu. Paçaları lastikle sıkıştırılmış pazen donunun içine sokardı lastik ayakkabılarını eskimesin diye. Yoksulluğu çıplak ayakları ile ezer geçerdi. Küçücük bedeni, dimdik yürüyüşü ile dev bir kısrağa dönüşürdü. Köylüler onu, dizginlenemez, durdurulamaz, ehlileştirilemez, üzerine gidilince zapt edilmez asi atlara benzetirdi.