Sizi etkileyecek süslü cümlelerim olmayacak. Size yön verecek farklı fikirler de sunmayacağım. Yazmaya çalıştıklarım sadece ve sadece durum tespiti niteliğindedir. Çok bilge bir tip değilim. Vasatın altında bir hayatımın olduğunu da inkâr etmiyorum. Kendi halinde çok da dinini iyi yaşayan bir mücahit de değilim.
İşiyle meşgul olan, okey masalarında zaman öldürmekten zevk alan, vakit namazlarının bir kısmını kaçıran vasat bir hayattı yaşadığım. Ve bir gece dört polisin kapıma dayanması ile öğrendim; azılı bir terörist olduğumu...
Önce anlayamadım olan biteni. Vatan’a götürülüp eksi bilmem kaçıncı kattaki daracık bir nezarethanede açtım gözümü. Suçum neydi, ben kimdim ve bu olanlar neydi? Kafamda bu soruların etkisi ile etrafı gözlemliyordum. Ameliyat olacağım günden bir gün önce alınmam da benim için ayrı bir problemdi. Boynumun ve kolumun ağrısından uyuyamazken, koğuşlardan gelen muhabbet sesleri ile daha da irkildim. Gasp yapanlar, kadın satanlar, Uzi silahıyla yakalanan çeteler... Nereye gelmiştim ben? Bu insanlarla ne işim vardı benim? Hayatımda gerçek silaha yalnız askerde tanık olmuş biri olan benim geçmişim de kavgalı bir olayım dahi yoktu.
Kafası estikçe polisler, tuvalet molası için kapıları açıyordu. Birileri abdest alıyor ve hücrelerinde, polislerden öğrendikleri kıbleye doğru dönerek, namaz kılıyorlardı. Ömrümden ömür eksilten üç günden sonra mahkeme için yola çıktık bu alnı secdeli insanlarla. Ve hâkim hükmü verdi:
“Silahlı terör örgütüne üye olmaktan tutuklanmasına...”
O an sormak istedim hâkime:
“Kaç silah yakaladınız bu 32 kişilik tutukludan? Bomba yapımında kullanılan kaç malzeme buldunuz tutukluların evlerinde? Her boş vakitte ibadet eden bu insanlar, nasıl bir örgüt olabilirlerdi?”
